San Francisco

Voorafgaand aan mijn reis langs de Westkust in de VS had ik het idee om af en toe het thuisfront op de hoogte te houden van onze belevenissen. Door tijdgebrek is het niet gelukt om alles terplekke online te krijgen. Daarom heb ik achteraf een reisverslag geschreven en deze is hier nu in delen te lezen.

Deel 1:
Woensdag 17 augustus half 4 gooi ik mijn koffer achter in de opel. Het past allemaal maar net. Na afscheid te hebben genomen van Jan en Wilma (buren) rij ik nog even langs het winkelcentrum en dan begint de reis ook echt. Ik rij naar Anna Paulowna waar we worden begroet door Ruben. Lisa ligt na een middagje speeltuin Total los op de bank. Een knuffel voor ome Hans kan er nog net af. We worden verwent door Agnes met macaroni uit de oven en ’s avonds gaan de mannen nog effe een rondje lopen.

De volgende ochtend worden we na een ontbijtje door Robert op Schiphol afgezet. Egge komt daar zelf met de bus. Alles verloopt soepel en na alle poespas stappen we in het vliegtuig. De eerste vlucht naar Philadelphia duurt iets meer dan 8 uur. Ik heb in mijn eentje de beschikking over 3 stoelen. Super relaxt! Egge komt naast me zitten zodat mijn ouders ook 3 stoelen hebben. In Philadelphia hoor ik voor het eerst “Hi guys, how you doing?” Het klinkt overdreven maar de gemiddelde Amerikaan roept dat zeker 100x per dag. We moeten door de douane, de koffer ophalen en weer in leveren. Opnieuw door de scan (dat is op sokken) en een flink stuk lopen. We hebben een overstap tijd van 2,5 uur maar dat is eerder krap dan ruim. Bij de douane ontmoet ik de eeste “big mama”. Even denk er over om haar handtekening te vragen. Maar het is een enorme bitch, dus ik zeg maar niks. Ik maak nog een foto van mijn eerste stap aan de andere kant van de plas en ga dan weer aan boord voor vlucht nummer 2 van 6 uur. In de vertrekhal zien we een dame (en deze is niet dik) een broodje hamburger eten, echt een gigantisch ding. Eenmaal aan boord zie ik dat ze achter me zit. Nadat we de grote meren hebben gehad krijgen we behoorlijke turbulentie en vrees ik voor die burger in mijn nek. Maar het gaat allemaal goed. Aangekomen op SFO nemen we een taxi naar ons eerste motel. Onderweg zien we voor het eerst het drukke verkeer rond de baai van San Francisco. Mijn vader en ik slikken even omdat we daar zelf ook tussen moeten gaan rijden. Het motel is prima en we gaan nog effe eten bij Ihop. Een van de vele restaurant ketens.

De volgende dag gaan we vol goede moet naar het ontbijt wat bij het motel hoort. In het cafeetje naast de poort van de ingang moeten we zijn. We krijgen een muffin toe gegooid. (hij smaakte prima) Verder kun je orange juice krijgen wat niks met sinasappels te maken heeft en koffie uit een automaat wat koud is. (automaat is stuk maar daar komt de eigenaar pas na 2 dagen achter) Laat ik het er ophouden dat we dat niet echt een succes vonden. We gaan naar Lombard street. Het beroemde bochtige steile weggetje van San Francisco. Het ligt op een heuvel met veel hele steile wegen. De beroemde achtervolgingsscène´s in films waren bij auto´s over heuvels springen worden hier opgenomen. Auto´s staan hier onder een enorme helling geparkeerd. We lopen door de stad met een kaart in de hand. Als we ook maar 10 seconden blijven staan om te kijken waar we heen moeten staat er al een Amerikaan naast ons om te vragen om hij kan helpen. Overdreven behulpzaam maar met de beste bedoelingen van de wereld. We gaan lunchen in een winkelcentrum met allerlei soorten kleine restaurantjes en in het midden een plein waar je kan zitten eten. Ergens in het midden is er iemand jarig. Na happy birthday begint iedereen enorm enthousiast te applaudisseren (het hele plein). Tipisch amerikaans maar ik dacht dat alleen maar in films voor kwam. We lopen terug naar het motel onderweg komen we langs een hondencrèche (ja het bestaat echt), waar de laatste Martin Gausen hun trouwe viervoeters weer ophalen. Na een korte pauze in het motel gaan we nog even eten bij een Italiaan om de hoek daar zijn we getuige van echtelijke ruzie op de stoep. Gratis amusement! Het is dan 10 uur in de avond en we zijn kapot. Helemaal doordat we door de jatleg allemaal al tussen 4 en 5 wakker werden.

De volgende ochtend vangen we de muffin op en lopen we door naar mels drive in een typisch Amerikaanse eetcafé waar we pancakes eten. Heerlijk!! Het valt ons op dat er overal veel Mexicanen aan het werk zijn, ook hier weer. We pakken de trollybus naar fischermanswarf. Pier 33 om precies te zijn. Hier vandaan vertrekt onze boot naar Alcatraz. Op het eiland schijnt eindelijk de zon. Voor het eerst. Warm is het allerminst tussen de 17 en 20 graden. Niet al te warm als je geen jas bij je hebt. De hele baai wordt afgekoeld door de koude wind van de pacific.
Op het eiland woonde vroeger de meeste bewakers met hun gezinnen. Hierover gaan de eerste verhalen. We bekijken een film en gaan dan naar het cellencomplex. Daar krijgen we een koptelefoon met een bandje die ons het hele cellencomplex rond leidt. Indrukkend om te zien in wat voor omstandigheden de mensen hebben opgelosten gezeten. Kleine blokken met een bed een wc een tafeltje. Jammer genoeg wordt niet aangegeven in welke cel alcapone opgesloten heeft gezeten. In de eetzaal zit een van laatste gevangenen die vertelt over zijn leven op het eiland. Hij zat er maar liefst 5 jaar en 3 maanden.

Weer terug op de boot is het fris met een brandend zonnetje. Ik verbrand en heb het eigenlijk koud. Terug op de wal gaan we met de beroemde cablecar naar het centrum. De beroemde tram gaat vanuit de haven over de heuvels naar de binnenstad. Het laatste stuk hang ik aan de buitenkant, zoals de familie in “Full House” tijdens intro ook altijd doet. We halen de auto op en rijden meteen door het drukste deel van de stad, maar het valt best mee. ’s Avonds gaan we eten in Fischermanswarf. Een gezellig uitgaangsgebied waar veel mensen op afkomen.
De volgende ochtend vangen we laatste muffin op en rijden we naar de Golden Gate Bridge. Schitterende brug! Voor mij een van de hoogte punten tijdens de vakantie. Daarna gaan we naar painted ladies. De beroemde huizen in victoriaanse stijl rond het park met uitzicht op de stad. Erg mooi. Mijn ouders worden daar aangesproken door een man met een hond. Al gauw blijkt deze wereld reiziger Groningen ook te kennen, grappig en helemaal lachwekkend is het als mijn ouders de man weer proberen te droppen. Hij stopt niet met praten en heeft het over zijn familie die in de oorlog in europa zat. Na deze te hebben gezien eindigt ons eerste deel van onze reis. We verlaten nu San Francisco.